دماهای آنجا به‌طرز شگفت‌انگیزی به ۳۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ کلوین می‌رسند.
واژیر، سفینه‌ای کوچک (ولی بسیار بزرگ).
منبع تصویر: NASA/JPL-Caltech
در سال ۱۹۷۷، ناسا پروب‌های واژیر را برای بررسی بخش‌های دوردست منظومهٔ شمسی و فضای بین‌ستاره‌ای فراتر از آن پرتاب کرد. در نهایت، هر دو سفینه به «دیوار آتشین»ی در مرز این سیستم برخوردند و در حین عبور دماهایی بین ۳۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ کلوین (حدود ۵۴۰۰۰ تا ۹۰۰۰۰ درجه فارنهایت) ثبت کردند.
چندین روش برای تعریف مرز منظومهٔ شمسی وجود دارد – مثلاً جایی که سیارات تمام می‌شوند، یا ابر اورت که مرز نیروی گرانشی خورشید است و اشیایی می‌توانند هنوز به سمت خورشید بازگردند. روشی دیگر این است که مرز را به عنوان لبهٔ میدان مغناطیسی خورشید که در برابر محیط بین‌ستاره‌ای فشار می‌آورد، تعریف کنیم؛ این مرز به هلیوپاز معروف است.
ناسا توضیح می‌دهد: «خورشید یک جریان ثابت از ذرات باردار به نام باد خورشیدی ارسال می‌کند که در نهایت از تمام سیارات عبور کرده و حدود سه برابر فاصلهٔ پلوتو ادامه می‌یابد تا توسط محیط بین‌ستاره‌ای متوقف شود». «این جریان یک حباب عظیم اطراف خورشید و سیارات آن تشکیل می‌دهد که به آن هلیوسفر می‌گویند».
هلیوپاز دقیقاً در همان نقطه‌ی پس از آن قرار دارد.
ناسا ادامه می‌دهد: «مرز بین باد خورشیدی و باد بین‌ستاره‌ای، هلیوپاز است؛ در اینجا فشار دو باد در تعادل است. این تعادل فشار باعث می‌شود باد خورشیدی برگشت کند و به سمت دم هلیوسفر جریان یابد».
ناسا می‌گوید: «همان‌گونه که هلیوسفر در فضای بین‌ستاره‌ای پیش می‌رود، یک شوک پیشرو (bow shock) شکل می‌گیرد، مشابه امواجی که یک کشتی هنگام عبور از اقیانوس ایجاد می‌کند».
در ۲۵ آگوست ۲۰۱۲، واژیر-۱ اولین سفینه‌ای شد که از هلیوسفر فراتر رفت و هلیوپاز را عبور کرد؛ واژیر-۲ نیز در سال ۲۰۱۸ این مسیر را تکمیل کرد. پیش از عبور سفینه‌های واژیر از هلیوپاز، دانشمندان دقیقاً نمی‌دانستند مرز کجا قرار دارد، اما این واقعیت که پروب‌ها آن را در فواصل متفاوتی تجربه کردند، به تأیید برخی پیش‌بینی‌ها دربارهٔ این مرز کمک کرد.
یک بیانیهٔ ناسا این‌گونه توضیح می‌دهد: «دانشمندان انتظار داشتند لبهٔ هلیوسفر که هلیوپاز نامیده می‌شود، می‌تواند با تغییر فعالیت خورشید جابه‌جا شود، تقریباً همانند ریه‌ای که با هر دم و بازدم گسترش و انقباض می‌یابد». «این امر با این واقعیت سازگار بود که دو پروب هلیوپاز را در فواصل متفاوتی از خورشید تجربه کردند».
اگرچه این مرز سخت نیست و گاهی به آن «دیوار» گفته می‌شود، هر دو سفینه دماهایی بین ۳۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ کلوین (۵۴۰۰۰ تا ۹۰۰۰۰ درجه فارنهایت) را ثبت کردند؛ به همین دلیل گاهی آن را «دیوار آتشین» می‌نامند. این سفینه‌ها از این «دیوار» عبور کردند؛ زیرا اگرچه ذرات اندازه‌گیری‌شده انرژی بسیار بالایی داشتند، احتمال برخورد در این ناحیهٔ کم‌ذره‌ای فضا آن‌قدر کم است که حرارت کافی به آن‌ها منتقل نشود.
سفینه‌های واژیر همچنان داده‌هایی از فراسوی این «دیوار» برای ما می‌فرستند؛ این دو پروب تنها وسایلی هستند که تا به امروز از آن عبور کرده‌اند، تقریباً پنج‌دهه پس از پرتابشان ? ? ??? ? … …
{” … …
“ “ ? ???
نسخهٔ قبلی این مقاله در ماه ژوئن منتشر شده بود.
