یک روز پس از مرگ راننده بازنشستهٔ ناسکار گرگ بایفل و خانوادهاش در یک سقوط هواپیمای خصوصی در کارولینای شمالی، مادر همسر او گفت که خانواده نمیداند چگونه میتوانند “سوراخ بزرگ” که باقی مانده را پر کنند.
گرگ بایفل، همسرش کریستینا گروسو بایفل، پسرشان ریدر و دختر او اما، در میان هفت نفری بودند که وقتی هواپیمای سسنا C550 هنگام فرود در فرودگاه منطقهای استیتسویل کارولینای شمالی، صبح پنجشنبه سقوط کرد، کشته شدند. سه نفر دیگر سوار بر پرواز بهعنوان کریگ وادسورث، دنیس و جک داتون شناسایی شدند.
کاتی گروسو گفت او و دخترش تمام روز در حال ارسال پیامک بودند، حتی در طول پرواز.
سپس او گفت چیزی شبیه «ما تو مشکلیم، اضطراری برای فرود». من نیز پیام دادم «مشکل هواپیما چیست؟» گروسو به CBS News گفت. سپس هشدار SOS ظاهر شد که در گوشیهای اپل بهصورت خودکار پس از وقوع حادثه دریافت میکنید و من فهمیدم که مشکلی پیش آمده است.
گروسو با فرودگاه تماس گرفت. او گفت که به او اطلاع داده شد آتشسوزی وجود دارد.
در همان لحظه فهمیدیم که سقوط کردهاند، گفت گروسو.
عکسی از هواپیما نشان میدهد که وسیله در آتش غرق شده است. شاهدان گفتند که بقایای آن در طول یک زمین گلف نزدیک وارفتند.
مسیر پروازی که در وبسایت ردیابی FlightAware موجود است، نشان میدهد که هواپیما پرواز کرد و سپس به سمت فرودگاه بازگشت. گشتنشینان پلیس راهنمایی و رانندگی ایالتی کارولینای شمالی تأیید کردند که هواپیما پرواز کرده و در حال بازگشت برای فرود دوباره به فرودگاه بود، اما دلیل این کار را بیان نکردند.
دلیل سقوط هنوز تعیین نشده است. شورای ملی ایمنی حملونقل (NTSB) روز جمعه اعلام کرد که قادر به بازیابی ضبطکننده صدای کابین بوده است که در مسیر انتقال به واشنگتن دی.سی. برای بررسی است. مقامات گفتند که از وقوع تماس اضطراری (mayday) مطلع نیستند و نمیدانند چه کسی در آن زمان خلبان بوده است. NTSB اعلام کرد که سه نفر از مسافران هواپیما دارای مجوز بودهاند.
گروسو گفت که آخرین باری که خانواده را دید، یک روز پیش از سقوط بوده، اما به یاد نمیآورد آخرین کلماتش به آنها چه بوده است.
این کلیشهای است که مردم همیشه میگویند باید به عزیزان خود «دوستت دارم» بگویند و آنها را در آغوش بکشند و همه چیز دیگر. این یکی دیگر از پشیمانیهای من است؛ میدانم وقتی چهارشنبه وداع کردیم، در آغوش هم بودیم. نمیدانم آخرین حرفی که به آنها گفتم چه بود، گفت گروسو از میان اشک. شاید «دوستت دارم» بوده باشد. نمیدانم. یادم نیست.
گروسو خانواده را به عنوان «افراد خوب» که «زندگی را به طور کامل میجَستند» به یاد آورد.
خیلی زود بود که همه آنها جان خود را از دست بدهند، اما آنها هرگز از خود عقبنشینی نکردند و همیشه بخشنده بودند، گفت گروسو.
گروسو گفت اما، دختر ۱۴‑سالهای که بایفل با مادرش نیکول لاندرس به اشتراک میگذاشت، «دختر خوبی» بود. ریدر، ۵ ساله، «بستهای از انرژی» بود که به پدربزرگ و مادربزرگش میمی و بابا صدا میزد. او تماموقت در خانه گروسو بود، او گفت. ریدر رؤیای رانندگی در فرمول ۱ را داشت.
تمام هدیههای او زیر درخت در همان زمینه بودند. او روز چهارشنبه از من پرسید: «میمی، میتوانم یکی از هدیههایم را باز کنم؟» و من گفتم: «نه، باید تا کریسمس صبر کنی»، گروسو گفت. و من از این کار پشیمانم؛ هر ساعتی که از این اتفاق میگذرد، از این که چرا به او اجازه ندادم یک هدیه را باز کند، پشیمانم. اجازه ندادم و از آن بسیار متاسفم.
از زمان تأیید مرگ خانواده، ادای احترامهای فراوانی از جامعه مسابقات و فراتر از آن به دست آمده است. ناسکار بایفل را بهعنوان «بیش از یک راننده قهرمان» و «دوست بسیاری» به یاد آورد. نمایندهٔ کارولینای شمالی ریچارد هادسون در شبکهٔ X نوشت که بایفل «قهرمان بزرگ ناسکار» و «شخصیتی فوقالعاده» نیز بود. یک بیانیهٔ خانوادگی بایفل و همسرش را والدین فداکار توصیف کرد که زندگی خود را به حول فرزندانشان میچرخاند. در این بیانیه گفته شده است که دنیس داتون و پسرش جک «عمیقاً محبوب» بودهاند و کریگ وادسورث «در میان جامعهٔ ناسکار مورد عشق بسیاری» است.
سخت است. ما به شدت غمزدهایم، گفت گروسو.
«ما فقط سعی میکنیم یک لحظه به یک لحظه پیش برویم»، گروسو ادامه داد. «نمیتوانم بدون گریه دربارهاش صحبت کنم. سعی میکنم جلوی آن را بگیرم، اما غیرممکن است.»