نوشته ریچل فینتزیگ
خانم فینتزیگ نویسندهای ساکن ایالت کنتیکت است.
به یاد میآورید وقتی ورزش لذتبخش بود؟
شوخی میکنم. ورزش هیچوقت خوشگذرانی نبود. اما نسبت به امروز بهتر بود. در روزهای خوش گذشته، به کلاس دوچرخهسواری ایستگاهی میرفتم و عددی در چشمم نمیآمد. «یک دور بده!» مربی فریاد میزد. فضای زیادی برای تفسیر وجود داشت. من به سختی کوچکترین دور ممکن، یک میلیمتر به سمت راست، را میساختم و از خودم احساس غرور میکردم.
حالا سوار دوچرخه الکتریکی Peloton میشوم و با داشبوردی واضح از نواقصم روبرو میشوم: سرعت (کند)، سطح مقاومت (خجالتآور)، خروجی (آیا هنوز زندهام؟). رکورد شخصی قبلیام که مطمئناً برای همیشه است، به گونهای برجسته شده که هرگز دقیقاً فراموش نکنم سه سال پیش چقدر بهتر بودم. ناگهان در زیرزمینم، وقتی اینفلوئنسر اینستاگرامیای با لباس اسپاندکس همرنگ از من میخواهد سریعتر پدال بزنم، به گذر زمان پی میبرم.