توسط ولادیمیر هدرِی
یک مطالعهٔ اخیر نشان داد که بزرگسالان اوتیستیک نسبت به افراد با فاصلهٔ اجتماعی بیشتر، رفتارهای همدلی بیشتری از خود نشان میدهند، در مقایسه با همتایان غیراوتیستیک. این تفاوتها ناشی از پاسخهای تکراری که در اوتیسم معمول است، نیستند. این مقاله در مجلهٔ اوتیسم منتشر شد.
اوتیسم یک اختلال عصبی‑رشد است که بهوسیلهٔ تفاوت در ارتباطات اجتماعی، پردازش حسی و الگوهای رفتاری مشخص میشود؛ این الگوها میتوانند شامل علاقههای شدید و تمایل به روتین باشند. افراد اوتیستیک معمولاً جهان را با حساسیت بیش از حد یا کمتر نسبت به ورودیهای حسی تجربه میکنند که میتواند بر نحوهٔ تعاملشان با محیط مؤثر باشد.
رفتارهای اجتماعی بسیاری از افراد اوتیستیک از هنجارهای معمول متفاوت است، اما این تفاوتها غالباً نشانگر سبکهای ارتباطی هستند نه فقدان انگیزهٔ اجتماعی. پژوهشها نشان میدهند که افراد اوتیستیک میتوانند رفتارهای همدلی قوی، مانند کمک کردن، به اشتراک گذاشتن و آرامشبخشی، را بهویژه زمانی که موقعیتها واضح و انتظارات صریح باشد، به نمایش بگذارند.
در مقایسه با افراد غیراوتیستیک، افراد اوتیستیک تمایل به تکیه بیشتر بر قوانین، اصول عدالت یا همدلی مبتنی بر درک وضعیت دیگران دارند تا خواندن نشانههای احساسی ظریف. هنگامیکه وظایف ساختار یافته و ارتباط مستقیم باشد، افراد اوتیستیک اغلب واکنشهای همدلیای نشان میدهند که برابر یا حتی بالاتر از همتایان غیراوتیستیکشان است.
نویسندهٔ مطالعه، پل ایجی فوربس و همکارانش، اشاره میکنند که پژوهشهای پیشین نشان میدهند افراد اوتیستیک کاهش ملایمتری در سخاوت نسبت به دیگران با فاصلهٔ اجتماعی نشان میدهند در مقایسه با افراد غیراوتیستیک. به عبارت دیگر، افراد غیراوتیستیک بیشترین سخاوت را نسبت به کسانی که به آنها نزدیک هستند نشان میدهند، اما هنگامی که به افراد دورتر (کسانی که بهخوبی یا اصلاً نمیشناسند) روی میآورند، سخاوت آنها بهسرعت کاهش مییابد. این کاهش سخاوت در افراد اوتیستیک نیز وجود دارد، اما بسیار آهستهتر و کمشیبتر است.
نویسندگان این مطالعه میخواستند بفهمند که آیا این کاهش کمبارز در سخاوت با افزایش فاصلهٔ اجتماعی نتیجهٔ ترجیح افراد اوتیستیک برای پاسخهای تکراری است (بهطوریکه ممکن است صرفنظر از نزدیکی فرد، پاسخ یکسانی ارائه دهند) یا ناشی از همدلی واقعی بالاتر است.
شرکتکنندگان در مطالعه شامل ۳۷ بزرگسال اوتیستیک و ۳۸ بزرگسال غیراوتیستیک بودند. آنها از طریق پایگاه دادهٔ محلی شرکتکنندگان در دانشگاه کالج لندن جذب شدند. ۳۶ نفر از آنها زن بودند. میانگین سنی افراد اوتیستیک ۳۴ سال بود و برای گروه غیراوتیستیک ۳۹ سال.
شرکتکنندگان ابتدا شش سؤال اصلی پرسشنامهٔ جهتگیری ارزش اجتماعی (SVO) را تکمیل کردند. در این شش سؤال، آنها باید مبلغی را بین خود و فرد دیگری تقسیم میکردند. این سؤالها ترکیبهای متفاوتی از مقادیر مالی برای شرکتکننده و شخص دیگر ارائه میدادند.
در هر سؤال، ترکیب مقادیر اعطایی به خود و دیگر فرد بهصورت متفاوتی بر روی یک اسلایدر نمایش داده میشود؛ بنابراین، انتخاب همان موقعیت نسبی بر روی اسلایدر در سؤالهای متفاوت منجر به توزیعهای مالی متفاوتی میشود.
شرکتکنندگان این آزمایش را شش بار انجام دادند و در هر بار با دستورالعملی مواجه شدند که فردی با فاصلهٔ اجتماعی خاصی از خود را تصور کنند؛ از افرادی که بسیار نزدیکاند، تا افرادی که بهندرت میشناسند، و حتی افراد کاملاً غریبه.
برای افراد بسیار نزدیک، به شرکتکنندگان گفته شد که به کسی که خانه یا حساب بانکی مشترک دارند (چراکه انتقال پول به آنها شبیه به پرداخت به خود است) یا کسی که احساسات منفی نسبت به او دارند، فکر نکنند.
برای اطمینان از اینکه نتایج رفتار واقعی را بازتاب میدهند، تصمیمها مشوق مالی داشتند: به شرکتکنندگان اطلاع داده شد که یک کامپیوتر بهصورت تصادفی گزینهها را انتخاب میکند تا بهصورت پول واقعی پرداخت شوند. در پایان روند مطالعه، شرکتکنندگان ارزیابیای دربارهٔ نگرشهای خود نسبت به پول تکمیل کردند.
نتایج نشان داد که با افزایش فاصلهٔ اجتماعی، سخاوت شرکتکنندگان غیراوتیستیک سریعتر از سخاوت شرکتکنندگان اوتیستیک کاهش یافت. به عبارت دیگر، شرکتکنندگان اوتیستیک نسبت به غریبهها و افرادی که بهندرت میشناسند، سخاوت بیشتری نسبت به افراد غیراوتیستیک داشتند.
تحلیلهای بیشتر نشان داد که این تفاوتها ناشی از رفتار تکراری نیستند (یعنی ترجیح افراد اوتیستیک برای ارائه همان پاسخ در هر بار). همچنین بین دو گروه در نگرشهایشان نسبت به پول تفاوتی مشاهده نشد.
نویسندگان مطالعه اظهار داشتند: «افراد اوتیستیک رفتارهای همدلی ارتقاعیافتهای نشان دادند، که نتایج پیشین را تأیید میکند. در مقایسه با شرکتکنندگان غیراوتیستیک، بزرگسالان اوتیستیک نسبت به افرادی که احساس نزدیکی کمتری با آنها داشتند، سخاوت بیشتری نشان دادند. ما کار پیشین را با نشان دادن اینکه این اثرات ناشی از پاسخهای تکراری بیشتر در اوتیسم یا تفاوت در نگرشهای مالی نیستند، گسترش میدهیم. یافتههای ما از دیدگاه نوظهوری حمایت میکند که اگرچه افراد اوتیستیک معمولاً با چالشهایی در مسیرهای اجتماعی خود مواجهاند، اما اوتیسم با رفتارهای همدلی بیشتری همراه است.»
این مطالعه به درک علمی اوتیسم کمک میکند. با این حال، باید توجه داشت که این پژوهش بر روی گروه نسبتاً کوچکی از شرکتکنندگان انجام شده است.
مقالهٔ «افزایش جهتگیری به ارزشهای همدلی در بزرگسالان اوتیستیک» توسط پل ایجی فوربس، جلیان هیوز، لئونارد شیلباخ، سارا وایت و توبیاس کلنشر تألیف شده است.